Rozdział pierwszy

 - To będzie twój pokój - powiedział przyjaznym tonem i postawił na podłodze jej dwie walizki. Czekał na jakąś reakcję, ale dziewczyna stanęła tyłem do niego i nie mógł widzieć jej wyrazu twarzy. - Gdybyś czegoś potrzebowała... Będę na dole - dodał przyciszonym głosem, po czym wyszedł z pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. 

Odetchnął z ulgą i zszedł po schodach do salonu. Usiadł na czarnej skórzanej kanapie i oparł łokcie na swoich kolanach, podkładając dłonie pod brodę. 

Chyba nie do końca rozumiał to, co się działo w jego życiu. Miesiąc temu rozstał się ze swoją dziewczyną. Nie układało im się już od dłuższego czasu. Mieli dobre stosunki, jednak to nie było już to samo, co na początku znajomości. Ich miłość się wypaliła. Malena poznała nowego mężczyznę, w którym się zakochała i była z nim szczęśliwa. Pozostali przyjaciółmi, bo pomimo wszystko przez cztery lata związku znali się jak łyse konie i nie mogli od tak przestać się widywać i rozmawiać ze sobą. 

Miesiąc temu myślał, że to jest jego największy problem z jakim przyszło mu się zmierzyć już od kilku lat. Teraz wiedział jednak, że czeka go jeszcze cięższe zadanie.

Jak on, Carles Puyol, mógł zostać ojcem? I to nie małego dziecka, tylko siedemnastoletniej dziewczyny? Lubił dzieci i nigdy nie miał problemu, żeby się z nimi dogadać, jednak ta sytuacja była zupełnie inna. Co innego zająć się dwuletnim dzieckiem, a co innego prawie dorosłą kobietą. Nie miał wielkiego doświadczenia w tych sprawach. 

Życie piłkarza zupełnie się różni pod tym względem od życia zwykłego, szarego człowieka. Carles nigdy nie musiał się martwić o powodzenie wśród dziewczyn. One same do niego lgnęły, głównie dla uprawianej przez niego profesji. Większość z nich to typowe karierowiczki, puste dziewczyny interesujące się tylko imprezami i kolejnymi zdobyczami. Bywały też takie, które robiły wszystko, by zaistnieć w tym świecie chociaż przez chwilę. Zaciągały piłkarzy do łóżka tylko po to, by wrobić ich w dziecko i później żyć w dostatku z alimentów. Czasami zdarzały się też takie bardziej interesujące, z ambicjami i planami na przyszłość. Problem tkwił w tym, że to one zawsze do niego zagadywały, one zaczynały rozmowę, a jemu to pasowało. 

Carles od zawsze unikał jakichkolwiek skandali. Wiódł spokojne życie, w którym najważniejszą rzeczą była dla niego piłka. Nigdy nie przewróciło mu się w głowie, zawsze był taki sam - rozważny i optymistycznie nastawiony do świata. Pomyślał o Alexisie, który porzucił swoją rodzinę dla tlenionej blondynki, imprez i alkoholu. Z każdym dniem staczał się coraz bardziej, a Puyol nie potrafił zrozumieć, co musiało poprzestawiać się w jego głowie, żeby porzucić żonę i swoją małą córeczkę. 

Wrócił myślą do pogrzebu Emmy. Ostatni raz widział ją siedemnaście lat temu. Był młody i zaczynał nowy rozdział w swoim życiu. Wakacje w Montpellier miały być ostatnim beztroskim wyjazdem. Później miało zacząć się dorosłe życie. 

Rudowłosą dziewczynę pamiętał jak przez mgłę. Przez ostatnie dwa tygodnie bardzo dużo o niej rozmyślał. Nie przypominał sobie w jakich okolicznościach się spotkali. 

Wyciągnął z kieszeni zdjęcie, które czternaście dni wcześniej wręczyła mu Jacqueline. Nawet nie wiedział, że ta fotografia istniała. Siedzieli na niej przytuleni do siebie w blasku migających płomieni ogniska. Uśmiechnął się lekko do swoich wspomnień. Emma zauroczyła go swoim szczerym uśmiechem i piegami na swoim małym nosie. Była wyjątkową dziewczyną i w chwili, w której musiał wrócić z wakacji, myślał, że ich znajomość się nie skończy. Jednak gra w piłkę nożną była tak absorbująca, że szybko zapomniał o swoich postanowieniach i o Emmie. 

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że byłaś w ciąży? - wyszeptał cicho, wpatrując się w jej uśmiechniętą twarz.

Tymczasem na górze rudowłosa dziewczyna siedziała na parapecie swojego okna z podkurczonymi nogami. Objęła je ramionami, a głowę położyła na kolanach, wpatrując się w zachodzące słońce. 

Jeszcze do niej nie dotarło, że to właśnie tutaj miał być jej nowy dom, że miała zamieszkać z zupelnie obcym mężczyzną 

Jej świat zawalił się dużo wcześniej. W chwili, gdy dowiedziała się, że jej mama ma guza mózgu wszystko się zmieniło. Życie przestało ją cieszyć. Odsunęła się od swoich znajomych i przyjaciół, zamknęła się w sobie.Wolała sama znosić swój ból i cierpienie. Z każdą wizytą na oddziale onkologicznym w szpitalu udawała, że wszystko jest dobrze. Ona sobie, a jej mama sobie. Obie starały się zachowywać normalnie, jakby ta straszna choroba nie miała ich wcale rozdzielić. 

Kiedy dwa tygodnie przed jej śmiercią matka wręczyła jej zdjęcie z adresem i kazała pojechać do ojca była oburzona. Myślała, że sama da sobie radę, że zamieszka w ich domu i będzie próbowała żyć normalnie. Emma szybko wybiła jej ten pomysł z głowy, a Jacqueline uświadomiła sobie, że ona ma rację. Była niepełnoletnia. Do jej osiemnastych urodzin brakowało jeszcze cztery miesiące. Nie mogła sama o sobie decydować.

Nie wiedziała co myśleć, widząc po raz pierwszy dom, w którym miała zamieszkać. Był ogromny i już na pierwszy rzut oka było widać, że mieszka w nim ktoś, kto ma naprawdę dużo pieniędzy. 

O ojcu wiedziała tylko tyle, że był piłkarzem i miał czarujący uśmiech. Jej mama była w nim zakochana. Dziewczyna zrozumiała to dosyć późno. Wcześniej nie rozumiała tego błysku w jej oku, który się pojawiał, gdy o nim wspominała. 

Zamieniła zaledwie kilka słów z człowiekiem, z którym teraz miała mieszkać. Nie wiedziała, co o nim myśleć, jak się zachować. Ta sytuacja była dla niej dziwna. Od zawsze wiedziała, że ma ojca. Postanowiła też, że kiedyś go odnajdzie. Nigdy jednak nie spodziewała się, że nastąpi to w takich okolicznościach. 

Podniosła głowę i rozejrzała się po pomieszczeniu, w którym się znajdowała. Duże łóżko na środku pokoju, szafa wbudowana w ścianę, mały stolik nocny, na którym stała kolorowa lampa i parapetokanapa, o której zawsze marzyła, gdy była małą dziewczynką.  Niewiele rzeczy tu się znajdowało. Jak powiedział sam Carles, ona sama miała urządzić swój pokój. 

Nagle poczuła burczenie w brzuchu, które uświadomiło jej, że od wczorajszej kolacji, która składała się z jabłka i kawałka pomarańczy, nic nie jadła. Chciała je zignorować. Nie miała ochoty schodzić na dół, włóczyć się po obcym domu w poszukiwaniu kuchni. Uporczywe ściskanie żołądka stawało się coraz bardziej nieznośne. Tak naprawdę wystarczyłoby jej kilka łyków zwykłej wody mineralnej. Jej pech polegał na tym, że nie miała pod ręką żadnej butelki. Chcąc, nie chcąc, musiała zejść na dół, by napełnić czymś żołądek. 

Niepewnie wyszła ze swojego pokoju i zeszła po schodach na dół. Wymyślała sobie w myślach, że nie uważała, gdy Carles oprowadzał ją po domu. Z tego, co kojarzyła, kuchnia powinna być na końcu korytarza. Otworzyła drzwi, które się tam znajdowały, jednak to był tylko schowek na miotły. 

Zrezygnowana przemierzała kolejne metry, aż w końcu weszła do pomieszczenia, w którym paliło się światło. 

- Coś się stało? 

Usłyszała głos swojego ojca. Spojrzała w tamtą stronę i oprócz niego zauważyła dwóch mężczyzn, którzy wpatrywali się w nią zaskoczeni. 

- Ja... Szukałam kuchni - odezwała się onieśmielona obstrzałem spojrzeń.

- Drugie drzwi na lewo. Pomóc ci w czymś?

- Nie, dzięki. Dam sobie radę - powiedziała szybko, wychodząc z pomieszczenia.

- Carles...

- Co? - zapytał, odrywając wzrok od miejsca, w którym przed chwilą zniknęła jego córka. Wciąż nie mógł się przyzwyczaić, do tego słowa. 

- Rozumiem, że może jest ci ciężko po rozstaniu z Maleną, ale to jest jeszcze dziecko - powiedział stanowczo Gerard Pique, patrząc uważnie na przyjaciela. 

- Ile ona ma lat? Piętnaście? - dorzucił Cesc Fabregas podobnym tonem. 

- Siedemnaście. Ale...

- Siedemnaście? - przerwał mu Pique. - Od kiedy bierzesz się za takie małolaty?

- To nie jest...

- Puyi, muszę ci powiedzieć, że mnie przerażasz - powiedział Fabregas, opierając się wygodniej na kanapie. 

Carles ze zdziwieniem słuchał swoich przyjaciół. Jak oni mogli pomyśleć, że on mógłby podrywać takie młode dziewczyny? Po chwili jednak dotarło do niego, że sam też by tak pomyślał, gdyby to oni byli w podobnej sytuacji. 

- Mogę coś powiedzieć? Ona - kontynuował, gdy zgodnie przytaknęli - nie jest moją dziewczyną. Nigdy nie była i nie będzie. 

- Dobra, więc kim jest tajemnicza rudowłosa? Twoją babcią? - rzucił Pique, uśmiechając się szeroko. 

W tej jednej chwili Puyol spojrzał na niego z niedowierzaniem. Czasami nie rozumiał jak mógł się przyjaźnić z takim przygłupem. 

- Widzę, że żart ci się wyostrzył - rzucił, unosząc lekko kąciki ust. - Jacqueline... Jacqueline, to moja córka.

***

Jestem w podłym nastroju. 

Mój komputer sfiksował i straciłam wszystkie dotychczas napisane rozdziały. Nienawidzę pisać dwa razy tego samego. Z tym blogiem, jakoś mi się udało, ale nie mam pojęcia, co będzie z obiecaj-mi-jutro. 

Może ktoś zauważył, że wspomniałam tutaj o Alexisie z karuzeli-szczęścia. Postanowiłam połączyć te dwa opowiadania. Mam nadzieję, że Wam również ten pomysł przypadnie do gustu. 

Znacie może to dziwne uczucie, kiedy facet powie Wam kilka czułych słówek, rzuci kilka komplementów, a wy chodzicie uśmiechnięte od ucha do ucha, myśląc o niebieskich migdałach? Później jednak okazuje się, że to wszystko było gówno warte, a wy płaczecie pół nocy w poduszkę, wyobrażając sobie w myślach, jego długą, powolną i bolesną śmierć. 

Niestety Natalenę spotkał ten cholernie głupi stan i dlatego nie odpowiada za to powyżej. 

Pozdrawiam!