Prolog

   

Dziewczyna zacisnęła mocno zęby, by powstrzymać szloch, który cisnął się jej na usta.

Nie czuła zimna. Zdawała się nie zauważać ani mroźnego wiatru, który przenikał ją aż do kości, ani deszczu, przez który całe ubranie miała mokra. Nie zwracała uwagi na to, co się wokół niej dzieje. Ciągle patrzyła na dębową trumnę, w której leżała najbliższa jej osoba.

Nie słyszała słów księdza, który odmawiał modlitwę za duszę zmarłej. Nie widziała ludzi, którzy właśnie ją otaczali. Wszystko zlewało się w jedną szarą plamę.

Zacisnęła rękę na łodydze czerwonej róży, wbijając sobie ostry kolec w palec. Nie czuła jednak bólu.

Miała wrażenie, że śni jej się straszny sen. Koszmar, z którego chciała jak najszybciej się obudzić.

Żegnaj, mamo.

Dziewczyna rzuciła na wieko trumny różę. Po jej twarzy płynęły strumienie łez, które łączyły się razem z kroplami deszczu. Od samego rana padało, jakby i Matka Natura chciała pożegnać zmarłą.

- Jacqueline, powinniśmy już iść...

Jak przez mgłę usłyszała męski głos. Głos jej ojca, który dwa tygodnie wcześniej, nie miał pojęcia o jej istnieniu. Głos mężczyzny, z którym miała teraz zamieszkać. 

***

Nie wiem, czy jest sens w tym, że założyłam tego bloga. Za trzy tygodnie zniknę stąd na jakiś czas i nie wiem, czy powrócę.

Pomyślałam sobie jednak, że zacznę to pisać. Dla siebie i własnej przyjemności.

Ktoś pokusi się o zgadnięcie, który piłkarz został tatusiem? :)